Concurrentieverbod voor ex-bestuurders versus de vrijheid van ondernemen
Voor bestuurders binnen een vennootschap geldt er een verplicht tot loyauteit. Dit betekent dat zij de vennootschap waarbinnen zij bestuurder zijn, niet mogen beconcurreren. Het is ook niet toegestaan voor bestuurders om een persoonlijk voordeel na te streven in de uitoefening van hun mandaat.
Hoewel de wet dit niet uitdrukkelijk voorziet, wordt ook van bestuurders die de vennootschap hebben verlaten, verwacht dat zij enige tijd na de beëindiging van hun mandaat goede trouw en loyauteit blijven tonen ten opzichte van de vennootschap. In bepaalde lagere rechtspraak werd het concurrentieverbod voor ex-bestuursleden ook uitdrukkelijk bevestigd.
In een arrest van 25 juni 2020 geeft het Hof van Cassatie verrassend genoeg de voorrang aan de vrijheid van ondernemen op de nawerking van de goede trouw voor vertrekkende bestuurders. Het Hof van Cassatie is van oordeel dat de loyauteitsplicht van de bestuurder in principe eindigt bij het aflopen van het bestuursmandaat, tenzij anders wordt overeengekomen tussen de vennootschap enerzijds en de vertrekkende bestuurder anderzijds.
Het principe van de vrijheid van ondernemen ligt vervat in het Wetboek Economisch Recht (kortweg: het WER) en houdt in dat het iedereen vrij staat om te ondernemen en andere ondernemingen te beconcurreren. Deze vrijheid kan enkel bij wet of bij overeenkomst worden beperkt.
Aangezien de wet niet voorziet in een concurrentieverbod voor ex-bestuurders, mogen zij in principe vrij concurreren met de vennootschap waarvan zij voorheen bestuurder waren, tenzij een niet-concurrentiebeding werd overeengekomen.
Een niet-concurrentiebeding moet verplicht schriftelijk worden overeengekomen en moet beperkt zijn qua activiteiten, alsook in tijd en ruimte. Indien het beding hieraan niet voldoet, is het nietig. Het is dan ook zeer belangrijk om dit beding nauwkeurig te formuleren.
Bij vragen omtrent niet-concurrentiebedingen staat Exacto Advocaten uiteraard klaar om U hierin te adviseren.
