Het retentierecht bij onbetaalde facturen

Het retentierecht is het recht van een schuldeiser om een roerend goed dat men in fysiek bezit heeft, niet af te geven aan de schuldenaar zolang deze laatste niet heeft gepresteerd cfr. de overeenkomst of heeft nagelaten te betalen. Een voorbeeld hiervan is de garagehouder die de auto niet hoeft terug te geven indien de uitgevoerde herstellingswerken niet zijn betaald.

Op deze manier is het retentierecht een handig middel om een schuldenaar toch tot betaling te dwingen. Let wel op: de schuldeiser die gebruik maakt van het retentierecht heeft niet het recht om de goederen van zijn schuldenaar zelf te (laten) verkopen.

De Pandwet heeft in 2018 het retentierecht een wettelijke basis gegeven. Andere schuldeisers moeten rekening houden met het retentierecht dat wordt uitgeoefend, ook wanneer zij een eerdere (en dus oudere) schuldvordering hebben dan de schuldeiser die het retentierecht uitoefent.

In een recent arrest van het Hof van Cassatie van 16 januari 2020 wordt bevestigt dat ook in het geval van faillissement het retentierecht blijft gelden. Indien de schuldenaar failliet gaat of wanneer er beslag wordt gelegd op diens goederen, is het retentierecht waarover de schuldeiser kan beschikken m.b.t. een bepaald goed tegenwerpelijk aan de andere schuldeisers. Met betrekking tot het goed in retentie zal deze schuldeiser namelijk boven hen gerangschikt staan.

Let wel op: eenmaal de schuldeiser het goed opnieuw afgeeft aan de schuldenaar, eindigt het retentierecht. Een schuldeiser die in het bezit is van een goed doet er dus goed aan om vooraleer dat wordt teruggegeven, betaling te eisen of minstens na te gaan of de schuldenaar wel degelijk in staat is om de openstaande factuur te betalen.